Piąty przystanek − Klasztor minimitów jako dominanta architektoniczna PL

Patrząc z tego miejsca na północ, z pewnością uwagę przyciągnie nawa kościoła pw. Maryi Panny Wniebowziętej. Na początku XVIII wieku stał się częścią klasztoru minimitów. Dawni mistrzowie dobrze wiedzieli, jak zakotwiczyć go w lokalnym krajobrazie, aby przywołać pielgrzyma z bliska i daleka. Choć zbudowany był w okresie radykalnego baroku, jego płaszcz jest ubogi, owinięty w proste szaty, jakby czekał na tych, którzy go odkryją i wejdą do środka.
Jego wieża wydaje się przyklejona do głównej fasady wschodniej części budynku. Zakon minimitów należy bowiem do tak zwanych zakonów mendykanckich (żebraczych), dla których podwójna wieża na froncie nie była tak charakterystyczna. Klasztor składa się z trzech jednopiętrowych budynków konwentowych, które wraz z ambitem okalały rajski plac. Wschodnia część klauzury wchodzi następnie do nawy kościoła Maryi Panny Wniebowziętej. Znajdujemy tu więc tylko ambit, który stał się jej częścią. 

Prawdopodobnie chciano w ten sposób ograniczyć koszty finansowe budowy, dlatego po wschodniej stronie rajskiego placu nie ma budynku klasztornego. Z ambitów prowadziły wejścia do cel mnichów i innych pomieszczeń oraz na rajski dziedziniec. Naprzeciwko ambitu w zachodnim skrzydle budynku klasztornego znajduje się kolebkowo sklepiona część, która wystaje prostopadle z konwentu w postaci trójosiowego skrzydła. Na parterze znajdował się refektarz (wspólna jadalnia) zakonu. W refektarzu tym przez dziewięć lat odprawiano prowizorycznie msze, zanim po wschodniej stronie rajskiego placu wzniesiono nawę kościoła Maryi Panny Wniebowziętej. Na pierwszym piętrze tej części klasztoru znajdowała się biblioteka zakonu. Pojawiła się ona w wyposażeniu budynków klasztornych właśnie w okresie baroku.

Pomysłowe eliptyczne rozwarcie nawy kościoła (pięć przecinających się elips, przy czym środkowa elipsa jest największa i otwiera nawę optycznie, nadając jej większy wymiar przestrzenny, aby nie wydawała się jedynie podłużna) jest naprawdę warte zobaczenia. 

Na szczytach elips umieszczone są każdorazowo dwa ołtarze. Nawa ma zatem po trzy ołtarze po wschodniej i zachodniej stronie. Siódmy ołtarz (główny), na którym znajduje się cudowny obraz, usytuowany jest na środku północnej ściany. We wschodniej części nawy znajduje się jeszcze ósmy ołtarz Bractwa Różańcowego, stworzony przez artystyczną rodzinę Suchardów. 

Nawę kościoła ideowo przypisuje się Christophowi Diesenhoferowi, a w jej wystroju uczestniczyli prawdziwi mistrzowie w swoim fachu, tacy jak Josef Kramolín, Petr Brandl, G. Major…

Kościół został wzniesiony w miejscu dawnej kaplicy zbudowanej w 1414 roku, w której czczono cudowny obraz Maryi Panny. Chcąc odpokutować za grzechy popełnione podczas wojny trzydziestoletniej, właściciel tutejszej posiadłości, Rudolf Teuffenbach z Teuffenbachu, postanowił stworzyć tu nową siedzibę dla braci najmniejszych − komandorię klasztorną. Dowiedział się o miejscowym cudownym obrazie Matki Bożej i kupił dla najmniejszych braci budynki gospodarcze w niedalekim Chotču, gdzie znaleźli dom aż do ukończenia budowy klasztoru w 1701 roku. W 1709 roku położono kamień węgielny pod nawę kościoła, która została następnie konsekrowana w 1724 roku. W 1785 roku klasztor w wyniku reform józefińskich został zlikwidowany.

Zejdź teraz do dawnej doliny Rokytki do Domu Gernata, tam posilisz się w muzealnej kawiarni, a potem stąpaj do góry do „przybytku bożego”.