Młodszy paleozoik PL

W dzisiejszej Europie karbon i perm, często razem określane jako permokarbon, minęły pod znakiem fałdowania waryscyjskiego. Trzy kontynenty istniejące w tym czasie na planecie (Gondwana, Laurosja i Ameryka Północna) zderzyły się, tworząc jeden superkontynent zwany Pangeą, który jednak pod koniec permu zaczął się ponownie rozpadać. W wyniku kolizji wypiętrzyło się rozległe pasmo górskie, rozciągające się dziś przez znaczną część Europy. Jedną z jego części są również Karkonosze. Na jego przedpolu tworzyły się rozległe niecki, do których był przenoszony materiał z młodego pasma górskiego. Powstały w ten sposób warstwy osadów o grubości kilkuset metrów. Płytkie tropikalne morza i jeziora oraz bardzo ciepły klimat równikowy były doskonałym środowiskiem dla rozwoju fauny i flory. Szybko rozwijały się w szczególności małże, ślimaki, liliowce, koralowce i inne bezkręgowce, z wyższych zwierząt zwłaszcza rekiny i pierwsze gady. Obszary bagienne i suchsze półpustynie pokrywały rozległe drzewostany, głównie roślin zarodnikowych (skrzypy, paprocie, widłaki), a także pierwszych nagonasiennych, z których powstały bogate złoża węgla kamiennego. Masyw Czeski był górzystym lądem z wieloma aktywnymi wulkanami, uskokami i jeziorami, jednak obszar ten podlegał intensywnemu wietrzeniu. Dużej grubości osady z tamtego okresu pokrywały rozległe tereny Czech, a także dużą część Podgórza Karkonoskiego. Tu występowały głównie słodkowodne skały pylaste, piaskowce lub zlepieńce, w większości w kolorze czerwonobrązowym i często z dużą ilością skamieniałości. W wielu miejscach przez te skały przechodziły wulkaniczne lawy, zwłaszcza w okresie permu. Powstałe z nich skały, zwykle określamy melafirami, są ciekawe ze względu na bogatą zawartość tzw. kamieni półszlachetnych.